«Στις 5 Σεπτεμβρίου 2017 η κόρη μου Ήριννα ήταν 14 χρόνων, ετοιμαζόταν για το νέο σχολικό έτος, ήθελε να κάνει δοκιμαστικό στο τάε κβο ντο. Στη δύση της ημέρας όλα είχαν αλλάξει.
Διασωληνώθηκε. Ήμασταν με τον μπαμπά της σαν χαμένοι. Της κρατούσαμε το χέρι και τη ρωτούσαμε αν μας καταλαβαίνει, της λέγαμε το αγαπημένο της παραμύθι, της μιλούσαμε όλο το βράδυ. Στην αρχή αντιδρούσε. Μετά έπεσε σε κώμα. Εγκεφαλικό επεισόδιο ήταν η διάγνωση των γιατρών. Μη αναστρέψιμη η κατάσταση. Δεν χρειαζόταν να μας το πουν. Είναι μία από τις τραγικές στιγμές που εύχεσαι να μην έχεις ζήσει ποτέ. Βλέπαμε ότι η Ήριννα είχε “φύγει”.
Ζητήσαμε να προσφερθούν τα όργανά της. Ως κόρη ενός νεφροπαθούς που πέρασε πολλά χρόνια αγωνιώντας να βρεθεί μόσχευμα για να συνεχίσει να ζει και τελικά υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση από τους πρώτους στην Ελλάδα αρκετές δεκαετίες πριν, θεωρούσα μονόδρομο τη δωρεά οργάνων. Φυσικά το σκεφτόμουν για μένα ή για τον σύζυγό μου, όχι για το παιδί μας.
Δυστυχώς η έννοια της προσφοράς θα εκπληρωνόταν μέσα από την κόρη μας.
Παρουσία μας έγιναν όλοι οι ιατρικοί έλεγχοι δύο φορές από ομάδα ειδικών. Παράλληλα με το τέλος της Ήριννας στήνονταν γέφυρες με άλλα νοσοκομεία για να δοθούν τα όργανα σε ασθενείς που ήταν συμβατοί. Νεφροί, ήπαρ, μάτια έδωσαν ζωή σε άλλους ανθρώπους στην Ελλάδα, στην Ιταλία και το Βέλγιο.
Η δική μας βαριά, βαρύτατη, απώλεια έγινε ημέρα γενέθλια για άλλους, ημέρα γιορτής για τις οικογένειές τους. Όταν μου είπαν ότι όλοι οι ευεργετηθέντες λήπτες είναι εν ζωή, έκλαψα επί ώρες. Αισθάνομαι ότι συνδέομαι μέσω αυτών με το παιδί μου. Δεν απαλύνει τον πόνο μου για την Ήριννα. Μου θυμίζουν μόνο ότι είμαστε άνθρωποι και πρέπει να προσφέρουμε».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου