«Θα γίνω ότι αγαπάς, ότι μπορώ θα κάνω φτάνει εσύ να μην πονάς…και με τον τρόπο μου θα βρίσκομαι κοντά»
είναι το τραγούδι που αφιερώνει ο Κώστας Φιωτάκης, δότης μυελού των οστών, στη λήπτριά του Στεφανία Μανωλοπούλου που βγήκε νικήτρια στη μάχη της με τη λευχαιμία.
Η Λαρισαία Στεφανία Μανωλοπούλου διαγνώστηκε στην ηλικία των 17 με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Oι γιατροί την παρέπεμψαν στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Ελπίδα», όπου νοσηλεύτηκε στο Ογκολογικό Τμήμα Αγλαΐα Κυριακού.
«Το σοκ αδιαμφισβήτητα ήταν τεράστιο και για εμένα αλλά και για την οικογένεια μου. Περίπου μετά από 1 μήνα από την έναρξη των χημειοθεραπειών, εκδήλωσα πολύ έντονη τοξικότητα από κάποια από τα φάρμακα που λάμβανα. Χρειάστηκε λοιπόν, να ακολουθήσω μια εναλλακτική οδό προκειμένου να θεωρείται ολοκληρωμένη η θεραπεία μου. Αυτή ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Δυστυχώς ούτε η αδερφή μου, ούτε οι γονείς μου ήταν συμβατοί ώστε να δώσουν μόσχευμα. Οι γιατροί μου στράφηκαν στην παγκόσμια τράπεζα εθελοντών μυελού των οστών. Ήμουν απίστευτα τυχερή μέσα σε όλη αυτή την περιπέτεια αφού βρέθηκε συμβατός δότης σχετικά γρήγορα. Η ανακούφιση ήταν τεράστια. Η δικιά μου περίπτωση όμως δεν είναι το σύνηθες. Ήταν μια εξαίρεση στον κανόνα. Οι περισσότεροι ασθενείς μπορεί να αναζητούν συμβατό δότη από μήνες έως και χρόνια».
Ο Κώστας Φιωτάκης, Κρητικός τραγουδιστής από τα Χανιά, αφηγείται τη δική του ιστορία και τον λόγο που αποφάσισε να γίνει εθελοντής δότης μυελού των οστών.
«Περίπου πριν από 5 χρόνια, κοντά στον τόπο που μένω, διαγνώσθηκε ένα κοριτσάκι με λευχαιμία. Μέσω του συλλόγου «Ορίζοντας» αναζητούσαν εθελοντές δότες μυελού των οστών μήπως βρεθεί κάποιος συμβατός. Μαζί με την σύζυγό μου μιας και είμαστε και δότες αίματος και οργάνων αποφασίσαμε να πάμε να γραφτούμε. Μας πήραν δείγμα σιέλου. Δυστυχώς, όμως κανένας απ’ τους δυο μας δεν ήταν συμβατός με εκείνο το κοριτσάκι. Παρόλα αυτά, παραμείναμε εγγεγραμμένοι στην παγκόσμια τράπεζα δοτών μυελού των οστών. Ξαφνικά, μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο από το όραμα Ελπίδας και με ενημέρωσαν πως είχα βρεθεί συμβατός με έναν ασθενή και μάλιστα με απόλυτη ιστοσυμβατότητα.
Στην αρχή μούδιασα ολόκληρος. Έπειτα, ένιωσα τεράστια χαρά και ευθύνη ταυτόχρονα που μπορούσα και έπρεπε να σώσω έναν συνάνθρωπό μου. Θείο δώρο θα έλεγα, εννοείται πως είπα αμέσως το “ΝΑΙ”».
Η ημέρα της μεταμόσχευσης της Στεφανίας
«Η ημερομηνία μεταμόσχευσής μου ήταν 16 Ιανουαρίου και «γεννήθηκα» ξανά χάρη στον κύριο Κώστα, τον «δικό μου δότη» κύριο Κώστα.
Σύμφωνα με την νομοθεσία της Ελλάδας για 2 χρόνια μετά την μεταμόσχευση μυελού των οστών είτε συμπαγούς οργάνου, τα στοιχεία και του δότη αλλά και του λήπτη προστατεύονται από το απόρρητο. Οπότε δυστυχώς δεν είχα επικοινωνία με τον δότη μου για 2 χρόνια από την ημερομηνία της μεταμόσχευσης. Το μόνο που ήξερα για τον δότη μου πριν από την άρση του απορρήτου ήταν πώς ήταν Έλληνας άνδρας.
Συμπλήρωσα την αίτηση για την άρση ανήμερα στα δύο χρόνια από την ημερομηνία της μεταμόσχευσης. Ευτυχώς, δεν πέρασε ούτε ένας μήνας από την άρση και ο κ. Κώστας επικοινώνησε μαζί μου» υποστηρίζει η νεαρή.
«Δεν μπορούσα να μάθω τίποτα για το κορίτσι και ούτε κι εκείνη για έμενα ενώ ήθελα τόσο πολύ να μάθω τουλάχιστον αν όλα πήγαν καλά, αυτό μόνο και όχι τίποτα άλλο, δυστυχώς δεν μπορούσα. Εν τέλει, όντως μετά από δύο χρόνια χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν η Ιωάννα Βαρελά. Μου ανακοίνωσε πως η κοπέλα είχε κάνει άρση απορρήτου και με ρώτησε αν δέχομαι να ανταλλάξουμε στοιχεία. Δέχτηκα προτού ολοκληρώσει την πρότασή της. Ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, ταυτόχρονα όμως, ένιωθα και μια αμηχανία. Αμηχανία και ενθουσιασμός. Ξέρετε κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις κάποια συναισθήματα» συμπληρώνει ο κ. Φιωτάκης.
«Η ημέρα της συνάντησής μας θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο νου μου. Όταν έφτασα, τον αγκάλιασα και τον ευχαρίστησα για αυτό το δώρο που μου έκανε. Η συγκίνηση ήταν τεράστια. Δεν νομίζω πως αρκούν οι λέξεις για να περιγράψω όλα αυτά που νιώθω για εκείνον. Χάρηκα πάρα πολύ που γνώρισα και την οικογένεια του και αυτός την δική μου. Στο τέλος της ημέρας, δεν ήθελα να φύγω».
Ο κ. Φιωτάκης αναλύει από την πλευρά του τη μέρα εκείνη «Μετά από 2,5 χρόνια γνώρισα την Στεφανία μου και την οικογένεια της από κοντά. Στιγμές που μένουν για πάντα χαραγμένες στην ψυχή, το μυαλό, την καρδιά, παντού. Πραγματικά από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής μου.
Χαίρομαι που είδα μια οικογένεια μες το χαμόγελο και την Στεφανία μου να κοιτάζει το μέλλον κατάματα και να της ανήκει. Δεν παύει τώρα να είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Τους νιώθω σαν οικογένεια μου. Θα ήθελα να παρακινήσω τον κόσμο να γίνει εθελοντής δότης μυελού των οστών ή και αιμοδότης. Είναι πολύ εύκολο να σώσεις μια ζωή. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγο από το σάλιο σου και μια μπατονέτα».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου