Ο πατήρ Δαμασκηνός Θ. Ζαχαράκης γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1950 σε ένα μικρό χωριό της Ευρυτανίας, το Νέο Αργύρι, το οποίο βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νομού. Υπήρξε ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Αγάθωνα και καθηγητής επί τριακονταετίας της Εκκλησιαστικής Σχολής Λαμίας και υπηρέτησε με την ίδια αγάπη και την ίδια θυσιαστική διάθεση τόσο το μοναστήρι ως μοναχός όσο και τη Σχολή ως μαθητής και στη συνέχεια ως καθηγητής.
Ο πατήρ Δαμασκηνός συνέχιζε ακούραστα τον καθημερινό του αγώνα στο μοναστήρι, μέχρι που ένα ξαφνικό γεγονός με την υγεία του θα του σημαδέψει για πάντα στη ζωή. Ήταν η σοβαρή ασθένεια στο συκώτι του, η κίρρωση του ήπατος, που τον οδήγησε κοντά στον θάνατο. Τότε, με τον τρόπο που γνώριζε πάντα ο ίδιος, απευθύνθηκε στην Παναγία την Αγάθωνη και ζήτησε τη βοήθειά της, ώστε να γίνει καλά και να συνεχίσει να την υπηρετεί. Και δεν θα αργήσει η Παναγία να ανταποκριθεί! Την άλλη ημέρα θα στείλει έναν άνθρωπο ευγενή και γεμάτο καλοσύνη, τον Αθανάσιο, ο οποίος κατά θαυμαστό τρόπο, θα αναλάβει εξ ολοκλήρου το δύσκολο έργο της αποκατάστασης της υγείας του. Θα φιλοξενηθεί το 1996, για σχεδόν έξι μήνες, στο Μαϊάμι της Φλόριντας των ΗΠΑ κοντά στον μακαριστό πατέρα Δημοσθένη και την οικογένειά του, οι οποίοι τον αγάπησαν και τον βοήθησαν στο διάστημα της παραμονής του εκεί μέχρι να βρεθεί το μόσχευμα και να γίνει η μεταμόσχευση του ήπατος.
Ο καιρός περνούσε και το μόσχευμα καθυστερούσε.. Ήταν 27 Ιουλίου 1996, εορτή του Αγίου Παντελεήμονος. Απευθύνεται στον άγιο Παντελεήμονα, ιατρό και ιαματικό Άγιο της Εκκλησίας μας ζητώντας του να βοηθήσει να βρεθεί το μόσχευμα εγκαίρως, αφού η κίρρωση προχωρούσε και ενδεχομένως να μην μπορούσε να γίνει τελικά η μεταμόσχευση, εάν οδηγούνταν σε καρκίνο. Η ανταπόκριση του Αγίου υπήρξε άμεση. Το βράδυ της ίδιας ημέρας ενημερώθηκε από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Μαϊάμι της Φλόριντας ότι βρέθηκε συμβατό μόσχευμα από ένα νέο παιδί που είχε τραυματισθεί θανάσιμα. Ο πατήρ Δαμασκηνός, ευχαρίστησε τον άγιο Παντελεήμονα και ετοιμάσθηκε για την μεγάλη και κρίσιμη στιγμή της ζωής του. Εισήλθε στο Νοσοκομείο και ξεκίνησε η μεταμόσχευση του ήπατος, η οποία στέφθηκε με επιτυχία χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες της ιατρικής και νοσηλευτικής ομάδας του νοσοκομείου, υπό την καθοδήγηση του Έλληνα Καθηγητή Χειρουργικής και Διευθυντή του Προγράμματος Μεταμοσχεύσεων ήπατος και Γαστρεντερικού του Πανεπιστημίου του Μαϊάμι κ. Ανδρέα Τζάκη.
Ο πατήρ Δαμασκηνός, ύστερα από δωδεκάωρη χειρουργική επέμβαση και αρκετές ημέρες νοσηλείας έγινε καλά και μπήκε στο στάδιο της αποθεραπείας. Η ανιδιοτελής βοήθεια όλων των εμπλεκομένων στην ομάδα υποστήριξης του νοσοκομείου ήταν μοναδική. Τα χαμόγελα των ιατρών και των νοσηλευτών του έδιναν πάντα κουράγιο και δύναμη ότι όλα βαίνουν καλώς και γι’ αυτό και ο ίδιος, μετά την περιπέτειά του, δεν σταματούσε να παροτρύνει όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους ιατρούς και τους νοσηλευτές να είναι ευγενικοί και γελαστοί με τους άλλους και ιδιαίτερα με τους ασθενείς τους. Δεν ξεχνούσε ποτέ να μνημονεύει τον θεράποντα ιατρό του κ. Ανδρέα Τζάκη, ο οποίος υπήρξε ο σωτήρας του και ασφαλώς και σωτήρας πολλών άλλων ανθρώπων στο πέρασμά του. Δεν ξεχνούσε επίσης τον δότη και τον μνημόνευε συνεχώς, αφού έλεγε ότι «Χάρις σε αυτόν ζω.. Είναι αδελφός μου»! Καθιέρωσε μάλιστα και μνημόσυνο, όταν επέστρεψε στο μοναστήρι, υπέρ δωρητών και δοτών οργάνων σώματος, το οποίο τελούσε κάθε χρόνο ο ίδιος με ιδιαίτερη λαμπρότητα και τιμή.
Ο πατήρ Δαμασκηνός έλεγε πως συνέβησαν μεγάλα και θαυμαστά μέχρι την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του. Η Παναγία και οι Άγιοι ήταν συμπαραστάτες του σε κάθε του βήμα. «Ω ευλογημένη μου αρρώστια πόσα μου έμαθες και πόσες ευλογίες μου χάρισες στο πέρασμά σου», έλεγε χαρακτηριστικά ο πατήρ Δαμασκηνός. Και το πίστευε ακράδαντα.
Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και ο πατήρ Δαμασκηνός πήγαινε όλο και καλύτερα με την υγεία του, ώσπου, σχεδόν, αποθεραπεύτηκε πλήρως. Τέλος Οκτωβρίου του 1996 θα επιστρέψει στην Ελλάδα και στο αγαπημένο του μοναστήρι. Στη συνέχεια τα πράγματα θα κυλήσουν σχετικά ομαλά και ο πατήρ Δαμασκηνός θα επιστρέψει κανονικά στα καθήκοντά του. Η αρρώστια τον έκανε πιο δυνατό και πιο σοφό. Θα αφιερώσει και πάλι όλες του τις δυνάμεις στη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο. Μέχρι και το 2017 που ο πατήρ Δαμασκηνός κοιμήθηκε, ήταν παρών, όταν ήταν εφικτό, σε όλες τις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων που επισκέπτονταν το μοναστήρι, αλλά και των ανθρώπων ολόκληρης της Φθιώτιδας, την οποία υπεραγαπούσε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου