Ο Σήφης Τζουγανάκης έδειξε σε όλο τον κόσμο πως ο αθλητισμός δεν γνωρίζει σύνορα, δεν κάνει διακρίσεις. Και έστειλε παράλληλα το ισχυρό του μήνυμα, καθώς ακόμα και σήμερα, η Ελλάδα αποτελεί ουραγό στη δωρεά οργάνων.
Από τον Γολγοθά στην αγάπη
Ο Σήφης δεν άντεχε να βλέπει τους συμπολίτες του να μην καταλαβαίνουν την σημασία της δωρεάς οργάνων. Κυρίως από τη στιγμή, που χρειάστηκε κι ο ίδιος να μπει στην ψυχοφθόρα διαδικασία της αιμοκάθαρσης και να αναζητήσει μόσχευμα. «Πριν από δώδεκα χρόνια έκανα μεταμόσχευση νεφρού και πριν από δωδεκάμισι μπήκα στην αιμοκάθαρση. Ήταν σύντομο το διάστημα, γιατί στάθηκα τυχερός. Είχα σχέση με τον αθλητισμό πριν, αλλά δεν έκανα πρωταθλητισμό. Έπαιζα μπάσκετ στον Άρη Νίκαιας. Μετά αισθάνθηκα την ανάγκη να αφοσιωθώ σε αυτό», λέει στο Κουτί της Πανδώρας ο Σήφης Τζουγανάκης. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Ο 43χρονος, πλέον, Μαραθωνοδρόμος, κατάλαβε ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά όταν υπηρετούσε στις Ειδικές Δυνάμεις ως αλεξιπτωτιστής. «Εκεί έγινε η ζημιά. Τα άλματα ήταν η αφορμή, κουράστηκε ο οργανισμός και με χτύπησε ένα αυτοάνοσο που λέγεται αλλεργική πορφύρα. Χτύπησε στα νεφρά, τα βρήκε αδύναμα και άρχισε να τα καταστρέφει. Μετά από 12 χρόνια κάποιας συντήρησης και προσοχής ήρθε η ώρα να καταστραφούν εντελώς και να μπω στην αιμοκάθαρση. Τότε ήμουν ήδη παντρεμένος τρία χρόνια, η κόρη μου ήταν ενός έτους. Και όπως καταλαβαίνεις δεν έπρεπε να εγκαταλείψω για κανέναν λόγο, έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου και να δώσω και ένα μάθημα και στο παιδί μου και σε εμένα τον ίδιο, ότι δεν εγκαταλείπουμε ποτέ. Μπήκα στην αιμοκάθαρση και να σου πω την αλήθεια δεν την άντεχα. Είναι ένας Γολγοθάς αυτό που τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι. Εγώ το πέρασα για πολύ λίγο καιρό, αλλά την ημέρα της αιμοκάθαρσης, όταν έφευγα ήμουν ζωντανός - νεκρός. Πάταγα εδώ και βρισκόμουν πέντε μέτρα πιο πέρα. Δεν είχα ζωή εκείνη την ημέρα. Την επόμενη, ήταν λίγο ποιοτικότερη η ζωή μου. Αλλά είσαι μέρα παρά μέρα καταδικασμένος σε μια καρέκλα για τέσσερις ώρες, είναι πολύ δύσκολο».
Όταν ήρθε η στιγμή για τη μεταμόσχευση, δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Η αγάπη έκανε το θαύμα της. «Δεν μπήκα καν στη λίστα, έκανα τον προμεταμοσχευτικό έλεγχο και είμαι πάρα πολύ τυχερός στην ατυχία μου, σε όλο αυτό το στάδιο της ζωής μου. Έτυχε αυτό, αλλά δεν ήταν μια ασθένεια που θα με σκότωνε. Υπήρχε λύση, η αιμοκάθαρση. Στη συνέχεια, ήμουν άτυχος γιατί μου συνέβη αυτό και η λίστα θα αργούσε στην Ελλάδα, γιατί ο κόσμος δεν είναι ενημερωμένος. Δεν είναι ότι δεν θέλει, ο Έλληνας είναι φιλότιμος και δίνει από την καρδιά του και την ψυχή του. Εδώ όμως δεν έχουμε σωστή ενημέρωση. Αλλά στο κέντρο ιστοσυμβατότητας που είναι στο Γεννηματάς, πήγαν σχεδόν όλοι μου οι συγγενείς. Όλα μου τα πρωτοξάδερφα από την Κρήτη πήγαν και είπαν ότι όποιου κάνει το νεφρό για μόσχευμα θα το δώσει. Χωρίς να ξέρω τίποτα. Ο αδερφός μου φώναζε όλη την ώρα και έλεγε από "Τζουγανάκη βγαίνει, σε Τζουγανάκη μπαίνει". Και βέβαια υπήρχε αυτή η μάνα, η οποία φοβόταν τα νοσοκομεία και τους γιατρούς, δεν πλησιάζει καν σε γιατρούς, δεν έπαιρνε ποτέ της χάπια. Όταν όμως έτυχε αυτό ήταν κολόνα, είπε "παιδί μου μόνο από μένα. Το σπλάχνο μου θα πάρει από μένα". Οπότε έχω ζήσει όλη τη στιγμή της αγάπης. Όχι ότι δεν με αγαπούσαν πριν, αλλά έχω ζήσει το απόλυτο μέσα στην ατυχία μου. Άλλοι δεν έχουν αυτή την τύχη. Όχι ότι δεν υπάρχει αγάπη, αλλά ίσως δεν υπάρχει συμβατότητα, ίσως λόγω ασθένειας να μην μπορούν... »
Με μόνο στόχο την ευαισθητοποίηση
Πρέπει να κάνω κάτι και να ακουστώ. Την άνοιξη λοιπόν με ενάμιση μήνα προπόνηση τερμάτισα τον Ημιμαραθώνιο, πάλι ως ο πρώτος Έλληνας μεταμοσχευμένος που το κάνει, στα 21 χιλιόμετρα. Και μετά μου τριβέλισε το μυαλό η σκέψη ότι ο επόμενος στόχος θα είναι τα 42 χιλιόμετρα. Να τρέξω έναν κανονικό Μαραθώνιο για τη διάδοση της δωρεάς οργάνων και τίποτα άλλο. Για όλους αυτούς που είναι καταδικασμένοι ή περιμένουν με υπομονή ένα μόσχευμα για να σωθεί η ζωή τους. Και δεν αφορά μόνο τους νεφροπαθείς αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν καρδιά, ήπαρ, μυελό των οστών, όπου δεν χρειάζεται κάποιος να πεθάνει για να γίνει δωρητής. Με λίγο σάλιο που θα δώσει σε δύο δευτερόλεπτα, μπορεί να σώσει μια ζωή, μια παιδική ζωή».
Όλο το νόημα του Μαραθωνίου λοιπόν για τον Τζουγανάκη, ο οποίος έτρεξε κουβαλώντας έναν σκοπό ιερό. Περίπου τέσσερις ώρες στο δρόμο, όσες κρατά μια αιμοκάθαρση. «Αυτός είναι ο σκοπός μου, δεν έχω κάποιον άλλο λόγο. Αν ήθελα προσωπική δόξα, θα συνέχιζα στα αθλήματα που ήμουν, όπου το σώμα μου είχε φτιαχτεί γι' αυτά. Είχα άλλη μυϊκή μάζα, την οποία την έχασα. Για να μπω στον Μαραθώνιο έχασα επτά κιλά, τα οποία δεν ήταν λίπος, ήταν μυϊκής μάζας. Το έχω καταπονήσει πάλι το κορμί μου, αλλά δεν πειράζει, γιατί εγώ στάθηκα τυχερός. Και πάλι τυχερός αισθάνομαι. Μπορώ και τερμάτισα έναν Μαραθώνιο. Είναι μεγάλη μου τιμή να μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο έχοντας κάνει 42 χιλιόμετρα».
«Είναι αμαρτία να χαθούν τα όργανα»
«Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που ταλαιπωρούνται καθημερινά, ελπίζοντας να βρουν ένα μόσχευμα, σε όλους τους ιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και τέλος και σημαντικότερα στην Μητέρα μου, που με ξαναγέννησε πριν 12 χρόνια!», έγραψε μετά τον τερματισμό ο Σήφης, που θέλει να δείξει και στην οικογένειά του, ότι όσο μπορεί, τρέχει με ασφάλεια. «Δεν πήγα όπως στον Ημιμαραθώνιο, μέσα σε ενάμιση μήνα να κάνω 21 χιλιόμετρα ή στο δεκάρι, ήταν πιο επικίνδυνο τότε. Έκανα σωστές προπονήσεις. Για να τρέξω αυτόν το Μαραθώνιο, τα 42 χιλιόμετρα, είχα κάνει συνολικά 850 χιλιόμετρα, δηλαδή πάνω από 24 Μαραθώνιους χιλιομετρικά. Έκανα πολλές εξετάσεις να είναι καλά η γιατρός μου στο Λαϊκό που με παρακολουθεί, έχει αφιερώσει χρόνο. Εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις. Έκανα τα long run την Κυριακή και την Δευτέρα μου έλεγε θα έρθεις να δώσεις αίμα για να δούμε πώς είναι η νεφρική σου λειτουργία. Δεν τα κάνουν πολλοί άνθρωποι».
Η κουβέντα κλείνει με το ίδιο μήνυμα που «όπλισε» έναν αθλητή με μεταμοσχευμένο νεφρό να τερματίσει σε Μαραθώνιο. «Εμείς λέμε ότι από τη στιγμή που χάνεται η ζωή, είναι αμαρτία να χαθούν τα όργανα. Πρέπει να μείνουν στον κόσμο, τα χρειαζόμαστε. Εμένα μου έφτιαξε μια ποιοτικότερη ζωή. Ήμουν καταδικασμένος μέρα παρά μέρα, τέσσερις ώρες σε ένα μηχάνημα. Εκείνη την ημέρα δεν είχα ζωή. Και τώρα κάνω πράγματα που και οι υγιείς δεν τα κάνουν. Δεν έκανα κανέναν φοβερό χρόνο, αλλά αν δεις στην ηλικιακή μου κατηγορία, ή και γενικά, από τους δρομείς που έτρεξαν στον Μαραθώνιο, θα δεις ότι είμαι πιο γρήγορος από πολύ κόσμο...»
Πηγή: https://www.koutipandoras.gr/article/enas-marathonios-gia-ekeinoys-poy-elpizoyn-se-mia-dorea-organon
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου