Η Στέλλα Καψάλη μιλά για το δικό της «δώρο ζωής» από έναν άγνωστο δότη.
Η Στέλλα νόσησε από μια σπάνια κληρονομική ασθένεια, τη νόσο Wilson, που εμποδίζει το σώμα να συνθέσει το ένζυμο που μεταβολίζει το στοιχείο Cu (χαλκός) ώστε να το αποβάλει, με αποτέλεσμα να βιοσυσσωρεύεται στους ιστούς. Στην παιδική και εφηβική ηλικία εκδηλώνεται ως ηπατική δυσλειτουργία που καταλήγει στην κίρρωση του οργάνου.
«Δε γνώριζα πως έχω τη νόσο, ούτε οι γονείς μου πως είναι φορείς, ώστε να κάνουν προγεννητικό έλεγχο ή να ξεκινήσω την αγωγή που υπάρχει, άμεσα, μετά τη γέννησή μου. Έτσι διαγνώσθηκα αφού είχε φτάσει σε τελικό στάδιο και δεν μπορούσε να θεραπευτεί ή να κρατηθεί σε έλεγχο μέσω της φαρμακευτικής αγωγής.
Το καταλάβαμε όταν πλέον εκδήλωσα τα συμπτώματα της κίρρωσης του ήπατος. Αρχικά στο νοσοκομείο της Ρόδου έγινε έλεγχος για ηπατίτιδες και, καθώς δεν ήταν εύκολο να διασταυρωθεί από τι ακριβώς έπασχα, με μετέφεραν στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης. Εκεί, ο μέχρι σήμερα θεράπων ιατρός μου κ. Ιωάννης Γουλής διέγνωσε τη νόσο και μας ανακοίνωσε πως είχα μόλις λίγα εικοσιτετράωρα διαθέσιμα πριν πέσω σε κώμα και η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.
Μπήκα στην πανευρωπαϊκή λίστα, στην πρώτη θέση λόγω ηλικίας, και στάθηκα τυχερή, καθώς σε μιάμιση μέρα μόλις βρέθηκε μόσχευμα συμβατό στη Ρώμη. Οπότε για τη δική μου οικογένεια η αναμονή ήταν πολύ μικρή, σχεδόν δεν τη συνειδητοποιήσαμε, αφού το αρχικό σενάριο δεν ήταν ευοίωνο για μένα. Κοιτώντας πίσω, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο τυχεροί σταθήκαμε.
Τότε, στα 14 μου, δεν μπορούσα και ίσως δεν ήθελα και να συνειδητοποιήσω το βάρος της κατάστασης και τι σήμαινε αυτό για μένα. Ένιωσα ανακούφιση, κυρίως για τους γονείς μου, που τους είδα να παίρνουν ανάσα, αλλά δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθος της τύχης που είχα και πόσο δύσκολη και επίπονη είναι η κατάσταση της αναμονής. Αυτό, δυστυχώς, το κατάλαβα πολύ αργότερα μέσα από την ενασχόλησή μου με το θέμα των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα και ως μέλος σε εθελοντικές ομάδες γύρω από την υγεία.
Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, η Στέλλα ευγνωμονεί για το δώρο που ήρθε από κάποιον άγνωστο. "Νομίζω το ότι υπάρχει το “σήμερα” είναι από μόνο του η απάντηση. Ακούγεται σκληρό, μα είναι η αλήθεια. Αν τότε κάποιος δεν είχε σταθεί αρκετά γενναίος να γίνει δωρητής, εγώ σήμερα δε θα βρισκόμουν εδώ. Η αλλαγή είναι ενιαία, σε όλους όσοι πέρασαν κάποιο σοβαρό θέμα υγείας. Συνειδητοποιείς την αξία που έχει η υγεία και πως είναι κάτι που δεν περνάει πάντα από το χέρι σου. Νιώθω ευγνώμων για την ευκαιρία που μου έχει δοθεί και προσπαθώ να την εκμεταλλευτώ, βοηθώντας, όπως και όποτε μπορώ, στην αλυσίδα της δωρεάς, σε κάθε της μορφή".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου