Η Λένα αναπνέει με τους πνεύμονες κάποιου άλλου ανθρώπου και κάθε της ανάσα της θυμίζει ότι χάρη στη δωρεά οργάνων βρίσκεται σήμερα εδώ..

Η Λένα Πολυχρόνη μεταμοσχεύθηκε λίγο μετά τα 18α γενέθλιά της, ύστερα από τρία ακατάλληλα μοσχεύματα. 

Η Λένα είναι ασθενής Κυστικής Ίνωσης. Πρόκειται για την πιο συχνή, κληρονομική νόσο της λευκής φυλής με χαμηλό προσδόκιμο ζωής που κάνει τον οργανισμό να εξασθενεί με τον καιρό και οι πνεύμονες φράζουν από παχύρευστη βλέννα. Κάπου εκεί η μερική και στη συνέχεια η μόνιμη υποστήριξη οξυγόνου κρίνεται αναγκαία, προκειμένου οι ασθενείς να έχουν το ελάχιστο οξυγόνο που χρειάζονται για βασικά πράγματα όπως να ανέβουν μερικά σκαλιά, να αλλάξουν ρούχα ή απλώς να σταθούν όρθιοι.

"Διαγνώστηκα σε βρεφική ηλικία, όταν τα πρώτα συμπτώματα έκαναν την εμφάνισή τους και έμπαινα σχεδόν κάθε 3 μήνες στο νοσοκομείο για θεραπεία. Η κατάστασή μου χειροτέρευε με ραγδαίους ρυθμούς, στα 15 ήμουν ήδη σε μόνιμη υποστήριξη οξυγόνου, με μια θηλιά να περιορίζει τη ζωή μου.  Το δωμάτιο του νοσοκομείου ήταν τόσο οικείο, σχεδόν όσο αυτό του σπιτιού μου, οι νοσοκόμες και οι συνασθενείς μου φίλοι καρδιάς. Ένα χρόνο αργότερα, μπήκα και επίσημα στη λίστα μεταμόσχευσης και εκεί άρχισε να ανθίζει η ελπίδα ότι θα αναπνεύσω κανονικά όπως όλοι οι άνθρωποι. Το τηλέφωνο είχε γίνει προέκταση του χεριού μου καθώς ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος με τη νέα μου ζωή. Για παραπάνω από δύο χρόνια το κρατούσα σφιχτά μέρα και νύχτα.

Φτάναμε στο χειρουργείο, τη μία φορά μάλιστα έχοντας λάβει κανονικά την αναισθησία και έχοντας κάνει όλη την προετοιμασία του χειρουργείου, και οι γιατροί μετά την τελική εξέταση του οργάνου μου έλεγαν ότι η επέμβαση δε μπορούσε να γίνει. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι μόνο ένα πλήρως λειτουργικό όργανο, κατάλληλο για τον ασθενή μεταμοσχεύεται και όχι ένα οποιοδήποτε αρκεί να τον σώσει. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν όταν εν τέλει έγινε η μεταμόσχευση και με τους νέους μου πνεύμονες ανέπνεα κανονικά. Έπαιρνα βαθιές ανάσες και κοιτούσα τα μηχανήματα γύρω μου, που όλα έδειχναν φυσιολογικές ενδείξεις κι ένα πράγμα έλεγα, ζω, τα κατάφερα!

Όταν επέστρεψα σπίτι μου όλα έμοιαζαν διαφορετικά και πράγματα που ήταν απίστευτα δύσκολα ήταν πια παιχνίδι. Εκεί κατάλαβα για τα καλά το θαύμα που κουβαλούσα μέσα μου. Χάρη στον δότη μου είμαι ζωντανή και ζω καλύτερα απ’ ό,τι πριν τη μεταμόσχευση. Ο δότης μου είναι το οξυγόνο μου, του χρωστάω τη ζωή μου και ό,τι έχω καταφέρει να κάνω μέχρι σήμερα. Κουβαλάω ένα κομμάτι κάποιου άλλου ανθρώπου μέσα μου που όμως νιώθω πιο δικό μου από τα δικά μου όργανα. Κάθε κύτταρό μου ξεχειλίζει ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο ήρωά μου. Θα ήθελα να ξέρει με κάποιο τρόπο ότι συνεχίζει να ζει μέσα από μένα και ότι προσπαθώ να γελάω, να διασκεδάζω και να κάνω όμορφα πράγματα και για τους δυο μας. Αν κάτι από όλα αυτά που νιώθω μπορούσα να του πω θα ήταν μόνο "εσύ μου έμαθες πώς είναι να ανασαίνω".

Αν και όλοι παραδέχονται το σύγχρονο ιατρικό θαύμα λίγοι είναι εκείνοι που είναι οι ίδιοι δωρητές. Νοοτροπίες του στιλ "θα μου τραβήξουν την πρίζα ενώ εγώ μπορεί να ξυπνήσω μετά από κάποιο καιρό" ή "θα πουλήσουν τα όργανά μου" πρέπει να εξαλειφθούν. Η σωστή ενημέρωση είναι το κλειδί για τη διάδοση της δωρεάς αλλά και της αποδοχής της από τον κόσμο. Από μικρή ηλικία ήδη νομίζω πως πρέπει να ενημερωνόμαστε για τη δωρεά και τα οφέλη της καθώς η κοινωνία μας σήμερα χρειάζεται πολίτες ενήμερους, πιο ανθρώπινους και με εμπιστοσύνη στην ιατρική κοινότητα. 

Αναπνέω με τους πνεύμονες κάποιου άλλου και κάθε μου ανάσα μου θυμίζει ότι χάρη στη δωρεά οργάνων βρίσκομαι σήμερα εδώ. Ένας άνθρωπος μπορεί να σώσει μέχρι και 8 ζωές και, αν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ναι..."

Πηγή: https://www.athensvoice.gr/life/health/687307_i-lena-polyhroni-zei-me-mosheyma-pneymona