Συγκινεί μέσα από την προσωπική ιστορία και τα λόγια της η πρόεδρος του σωματείου ηπατομεταμοσχευθέντων Ελλάδος «ΗΠΑΡχω», Χριστίνα Θεοδωρίδου.
Ένα αυτοάνοσο νόσημα στην εγκυμοσύνη του δεύτερου παιδιού της ήταν αρκετό για να της προκαλέσει κύρωση. Μετά από καιρό έφτασε στο σημείο να χρειάζεται μεταμόσχευση ενώ σχετικά γρήγορα μετέβη στο εξωτερικό για να υποβληθεί στο χειρουργείο.
«Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις από τις οποίες περνάς δεν καταγράφονται μόνο την περίοδο της αναμονής για το μόσχευμα.
Όλο αυτό το διάστημα της ασθένειας που ο οργανισμός σου φθίνει σταδιακά, μέχρι και τη στιγμή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σε ενημερώσουν για τη μεταμόσχευση, δεν έχεις το δικαίωμα ούτε να ονειρευτείς. Δεν ξέρεις αν αύριο θα υπάρχεις, δεν μπορείς να κάνεις όνειρα για τα παιδιά σου.
Ευγνωμονώ την οικογένεια του δότη μου, δεν ξέρω όμως αν θα ήθελα να τη γνωρίσω για συναισθηματικούς λόγους. Ξέρω μόνο πως ο δότης μου ήταν 25 ετών».
Σημειώνεται πως ενώ στους νεφρούς και στην καρδιά μπορεί να δοθεί παράταση ζωής μέσω της μηχανικής υποστήριξης, στο ήπαρ δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα... οπότε η μεταμόσχευση αποτελεί μονόδρομο..
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου